Vanochtend was het zover: om 8u ging de wekker af voor mijn eerste schooldag. Waar een normale mens de gewoonte heeft om bij het verschrikkelijke geluid van de wekker uit het bed te springen, druk ik zo snel mogelijk op de snooze-knop – en dat was deze ochtend niet anders. Wat ik op dat moment nog niet wist, was dat zo’n half uurtje later de ochtend niet meer zo ‘gewoon’ zou zijn.
Al maanden was ik aan het zeuren bij mijn mama of ze eens een artikel wou schrijven over haar geweldige(!) brei- en haakkunsten. Gisteren stuurde ze me plots een mailtje met een heel ander soort artikel voor op mijn blog. Dat ik na het lezen even heb moeten huilen, heb ik haar nog niet verteld (dat zal ze wel hier lezen). Lieve mama, ik ga steeds meer op je lijken en kan alleen maar hopen dat ik later een even goede mama zal zijn.
“Mijn dochter en ik, altijd gedacht dat we weinig gemeen hadden. Ik dacht wit, zij zwart, discussies en woordenwisselingen, nee dat was geen kind van mij. Een koekoeksjong had ik, verwisseld bij de geboorte want ook dat neusje had ze niet van mij.
Vorige week was het zover: mijn vriend en ik kregen een geweldige scratch map toegestuurd van Coolgift.com. We hadden wildse plannen met de kaart en zouden de landen waar we in onze drie gedeelde jaren zijn geweest, wegkrabben – romantisch toch? In onze hoofden hadden we al een groot stuk van de wereld gezien. (Nou ja, vooral in mijn hoofd dan, maar dat even terzijde.) Vol goede moed begon ik de landen waar we ooit samen waren geweest, weg te krabben: België, Luxemburg, Nederland, Duitsland, Frankrijk, Italië (Sardinië), Oostenrijk, Zwitserland, Slovenië en Kroatië. Na nog geen halve minuut krabben was ik klaar… en was er een mini-groene vlek te zien.
Ik heb het in mijn jonge leven al veel te vaak zien gebeuren, mensen die na meer dan twee glazen alcohol toch de auto in kruipen. Ik zou wel willen roepen: “Hé, onverantwoordelijke zot, waar haal jij het in je hoofd om nog achter het stuur te kruipen?”. Maar wie neemt een “snotneus” van 21 jaar nu serieus?
Vol goede moed vertrok ik naar de kapper. Ik zou voor de eerste keer mijn haar laten verven! “Doe maar lichtroze, alstublieft.” – “Jij bent goed zot zeker?”
Oké, zo ging het misschien net niet, maar het kwam er wel op neer.
Enkele weken geleden kwamen mijn vriend en ik op het idee om de kast in de keuken te verven. Ik had altijd een haat-liefdeverhouding met die kast. Toen mijn vriend ermee kwam aanzetten, was mijn eerste gedachte: “Weg ermee!”. Oud, versleten en vooral lelijk wit, dat past toch niet in ons mooi appartementje? Het zou wel moeten, want al snel bleek het om een familiestuk te gaan: het zag er dus niet naar uit dat de kast snel uit ons interieur zou verdwijnen. Na een tijdje begon ik de kast steeds meer te waarderen: zo lelijk was ie tenslotte niet en praktisch was hij des te meer! Om hem toch in ons interieur te laten passen, wilden we hem in een nieuw jasje steken. Verven it is!
Mensen vragen soms hoe het is om een dove vriend te hebben. “Nou, gewoon, we praten, we knuffelen, we kussen en we zien elkaar graag. Oh, en stiekem maken we af en toe ook wel eens ruzie over die hoop kleren op het bed of de mislukte spaghettisaus.” Onze relatie is veel meer dan enkel ‘doof’ en ‘horend’ en dat beseft niet iedereen. Uiteraard zijn er enkele bijzonderheden aan onze relatie, maar niet méér dan bij anderen. Ik besloot een dag uit ons leven te beschrijven, zodat mensen zich kunnen voorstellen welke leuke bijzonderheden er zijn, maar ook kunnen zien hoe gewoon onze relatie is.