Mijn vriend is een voetballer. Ja, mijn vriend is zo’n mannetje dat achter een bal loopt om die vervolgens weer vér weg te stampen. Hoewel ik af en toe ga kijken naar zijn wedstrijden, snap ik nog altijd zo goed als niets van voetballen. Zo heeft hij me al minstens vijf keer proberen uitleggen wat “buitenspel” nu net is, want het betekent helaas niet dat de bal uit het veld gestampt wordt. Nee, dat zou té eenvoudig geweest zijn.
Onlangs was het weer zover. Ik gooide al mijn vrouwelijke charmes in de strijd om mijn fantastisch lief ervan te overtuigen nog eens een romantisch avondje te organiseren. Samen iets lekkers gaan eten en met een glas cava in de hand toosten op onze toekomst, gevolgd door een uitje naar de cinema voor een mooie Vlaamse film. Ja, dat leek me wel wat. (Nou, vervang die glazen cava maar met een gedeeld glas water, zo gierig zijn we wel.)
Een tijdje geleden vernam ik dat ik behoorde tot de tien Vlaamse finalisten voor de Flair Online Talent Award (lees er hier meer over). We kregen de volgende opdracht van Flair en Clinique:
Maak een video van max. 30 sec waarbij jij de volgende boodschap op jouw eigen individuele manier interpreteert:
“Maak een belofte voor de toekomst. En breng ze naar buiten. #FaceForward”
Ooit, in een heel heel ver verleden, toen ik nog mooi bruin zag en de zomer nog maar net begonnen was (nou ja, zo’n drie lange maanden geleden dus) zat ik op een bootje nabij Golfo Aranci (Sardinië). Mijn vriend en ik waren de hele ochtend op zoek naar mensen met een bootje die bereid waren ons mee te nemen op een “dolfijnen-zoektocht”. We waren duidelijk te laat opgestaan, want al de bootjes waren al vertrokken. Ik barstte natuurlijk in tranen uit (want “BOEHOEHOE het is onze laatste dag en ik wou zo graag dolfijnen ziiie-hi-hieen SNIK SNOTTER SNOTTER“). Enkele brave zielen hadden mijn huiloogjes blijkbaar opgemerkt en wilden ons om 15u toch nog meenemen naar Isola di Figarolo, een eilandje waar regelmatig dolfijnen voorbij zouden zwemmen.
Vanochtend was het zover: om 8u ging de wekker af voor mijn eerste schooldag. Waar een normale mens de gewoonte heeft om bij het verschrikkelijke geluid van de wekker uit het bed te springen, druk ik zo snel mogelijk op de snooze-knop – en dat was deze ochtend niet anders. Wat ik op dat moment nog niet wist, was dat zo’n half uurtje later de ochtend niet meer zo ‘gewoon’ zou zijn.
Al maanden was ik aan het zeuren bij mijn mama of ze eens een artikel wou schrijven over haar geweldige(!) brei- en haakkunsten. Gisteren stuurde ze me plots een mailtje met een heel ander soort artikel voor op mijn blog. Dat ik na het lezen even heb moeten huilen, heb ik haar nog niet verteld (dat zal ze wel hier lezen). Lieve mama, ik ga steeds meer op je lijken en kan alleen maar hopen dat ik later een even goede mama zal zijn.
“Mijn dochter en ik, altijd gedacht dat we weinig gemeen hadden. Ik dacht wit, zij zwart, discussies en woordenwisselingen, nee dat was geen kind van mij. Een koekoeksjong had ik, verwisseld bij de geboorte want ook dat neusje had ze niet van mij.
Ik heb het in mijn jonge leven al veel te vaak zien gebeuren, mensen die na meer dan twee glazen alcohol toch de auto in kruipen. Ik zou wel willen roepen: “Hé, onverantwoordelijke zot, waar haal jij het in je hoofd om nog achter het stuur te kruipen?”. Maar wie neemt een “snotneus” van 21 jaar nu serieus?